بررسی تطبیقی سفال‌های کرمان و مشهد در دوره صفوی و میزان تأثیر آن‌ها از هنر چینی

هنر سفالگری دورۀ صفوی همچون دیگر هنر‌های این دوره‌ شاهد بالندگی و پویایی بسیاری بوده است. در مراکز متعددی در این دوره سفال‌های ممتازی از زرین‌فام وکوباچی و«سفید وآبی» گرفته تا سلادون و گمبرون پدید آمده است. در این میان از دو شهرکرمان و مشهد سرامیک‌های بسیاری به جا مانده است. این پژوهش که با روشی توصیفی‌ـ‌تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و مکتوب انجام شده است با آگاهی به اینکه کرمان و مشهد در پیشینۀ سفالگری ایران و اوج درخشش دوره‌های گذشته (سلجوقی و ایلخانی) نام‌های بزرگی نبوده‌اند در پی پاسخ به این‌ پرسش‌‌ است که مهمترین ویژگی‌های سفال دورۀ صفوی از نظر فرم، رنگ، لعاب و کاربرد آن در این مراکز چیست و میزان تأثیرپذیری آن از سفالگری چینی تا چه اندازه است؟ دو شهر کرمان و مشهد در دورۀ اوج‌ هنرهای صفوی سهم بزرگی در سفالگری دورۀ صفوی دارند. سفالینه‌های مشهد این تأثیرات چینی را در نقوش و کیفیت ساخت بیشتر بازتاب می‌دهند و در سفال‌های کرمان شاهد تنوع بیشتری در فرم، نقش، رنگ و لعاب سفال‌های تولید شده هستیم. این دو شهر با توجه به تنوع زیاد آثار سفال و سرامیک برجای مانده از آن‌‌ها می‌توانند نمایندۀ سفالگری دورۀ صفوی باشند.